Nie pisałam od zawsze. W wieku szkolnym ograniczałam to do minimum. Choć właściwie od zawsze wymyślałam historie. Potrafiłam spędzać dni na tworzeniu opowieści, które rozgrywały się w mojej głowie. W końcu poczułam, że mi to nie wystarczy...

Pamiętam, to wydarzyło się w 2010 roku podczas wakacji. W mojej głowie powstała historia o dziewczynce, która zaprzyjaźniła się z niewidomym rówieśnikiem. Poczułam w sobie, że po prostu muszę przelać myśli na papier. Usiadłam przed pustą kartką i notowałam jak w transie: zdanie po zdaniu, akapit po akapicie. Czułam podekscytowanie, przyśpieszone bicie serca i ogromną radość, gdy postawiłam ostatnią kropkę. To było to. Moje pierwsze autorskie 10 stron.

Potem długo nie miałam potrzeby pisania. Ale to się zmieniło 3 lata później, gdy ja sama miałam 14.

Siedziałam w domu i bardzo się nudziłam, nie wiedziałam, co ze sobą zrobić. Jako osoba niewidoma nie mogłam wyjść sama na dwór i biegać, jak dawniej, kiedy jeszcze widziałam. Już nie czułam pędu wiatru na twarzy, lekkości szybko poruszającego się ciała i radości z wolności przebywania wszędzie tam, gdzie tylko zechciałam…
Ja już tego nie miałam, ale ktoś inny, kogo stworzę przecież mógł to robić i wiele, wiele więcej. Dlatego po raz drugi poczułam pragnienie pisania, które tym razem rozgościło się na długie lata. Czym prędzej usiadłam przy biurku i znów poddałam się twórczemu transowi.

Tak narodziło się opowiadanie fantastyczne i jego trzy następne części, na których uczyłam się kreatywnego pisania.

Gdzie jestem dziś?
Staram się tworzyć. Skupiam się na treściach, które opisują moje życie, a podczas pisania prozy umykam przed zbyt monotonną rzeczywistością.